Al het geschapene is een manifestatie van het Pleroma. Dit is echter zodanig van aard dat de Godheid die de schepping uit het Pleroma tevoorschijn roept alleen tegenstellingen kan scheppen. God schiep niet het Licht of de Duisternis in twee aparte scheppingsdaden maar in één en dezelfde daad toen hij ‘Licht en Duisternis onderscheidde’.
Het conflict is als gevolg daarvan een onvermijdelijk aspect van alle manifestatie en doordringt de gehele schepping.
Binnen de schepping is de Liefde de enige remedie tegen dit conflict dat anderszins alleen zou kunnen worden opgeheven door de schepping weer ongedaan te maken. Liefde laat de manifestaties en hun inherente tegenstellingen naast elkaar bestaan in een nieuwe evenwichtstoestand van spirituele conflictloosheid: de Vrede.
De Liefde vloeit net als al het andere als werking voort uit het Pleroma. Maar omdat de Liefde in die zin een manifestatie van het Pleroma is zal ook de aan haar tegengestelde manifestatie werkzaam moeten worden: de Haat. Het Pleroma heeft zich gesplitst in Liefde en Haat. Het uiteindelijke conflict tussen Liefde en Haat kan alleen worden beslecht door de vrijheid van de mens. Deze bepaalt in laatste instantie of de wereld een manifestatie van de ‘Hiërarchie der Liefde’ of die van de ‘Hiërarchie der Haat’ zal worden.
De auteur
Illusie en Werkelijkheid
