De geestelijke aarde met zijn in een
suprafysieke tijdruimte zich afspelende ontwikkelingsfasen
komt fysiek-materieel tot uitdrukking in een centrale zon met
daaromheen cirkelende planeetlichamen: het Copernicaanse
beeld van het zonnestelsel. Deze fysiek-materiële uitdrukking is
datgene wat wij met onze ogen en instrumenten waarnemen en
wat de natuurwetenschap bestudeert en bevestigt. Hieraan ligt
echter een geestelijke werkelijkheid ten grondslag die boven de
fysieke uitdrukking uitgaat. Deze geestelijke werkelijkheid die
de fysieke zon, de fysieke planeten en manen als één lichaam
omvat is de eigenlijke planeet: het ‘planetaire universum’.
De mensheid is voorbestemd om als nieuwe geestelijke
hiërarchie medescheppend en mede-sturend aan de geestelijke
wezenswerkelijkheid van het aarde-zonnestelsel (de
‘aardekosmos’) toegevoegd te worden.
Deze geestelijk gemetamorfoseerde planeet is het nieuwe
Jeruzalem ofwel het nieuwe Paradijs waar ‘God te midden van
de mensheid woont’. Om deze staat te bereiken moet de gehele
planeet eerst door de ‘geestelijke dood’ van de fysieke materie
gaan en van daar uit de planetaire wederopstanding (aurische
vernieuwing) ondergaan die voortkomt uit hetgeen als kiem van
het Christusmysterie geplant is.
