Het ‘Nu’ is het enige punt waarin onze fysieke leefwereld raakt aan de levende geest. Vanuit het ‘Nu’ stroomt het leven en de intelligentie de fysieke wereld binnen.
In het ‘Nu’ is er geen angst. Angst is een fenomeen dat altijd met een projectie vanuit het verleden of de toekomst te maken heeft. De lineaire tijdsstroom die onverbiddelijk van verleden naar toekomst lijkt te gaan is de afdruk van een hogere dimensie van ‘gelijktijdigheid’ op het ‘platte vlak’ van ons fysieke bewustzijn. Binnen deze afdruk is alleen het ‘Nu’ werkelijk, al het overige is illusoir. In de hogere dimensie van gelijktijdigheid is alles ‘Nu’. Daarom is het raakpunt met deze hogere dimensie in onze wereld alleen aanwezig in het ‘Nu’. Dit ‘Nu’ is binnen de horizontale tijdslijn de enige poort naar de ‘gelijktijdigheidsdimensie’. Binnen de gelijktijdigheid heerst de vrede van het eeuwig Zijnde, de ‘essentie’. Het ‘Nu’ is de poort naar de vrede van het existentiële Zijn. In de ruimte-tijd van het eeuwige ‘Nu’ vinden we ook de betekenisdragende Geest. Deze is daar niet verstard in doodse begripsmatigheid maar is er aanwezig als een levende presentie. Het leven van dit Geestveld is de dynamiek van de eeuwigheid, de ‘eeuwige oorzaak in gelijktijdigheid’. Een ander woord voor ‘gelijktijdigheidsdimensie’ is ‘oorzakelijkheidsdimensie’. Vanuit het horizontale vlak van het fysieke tijdsbewustzijn ervaren we de Oorzakelijkheid als een verticale dimensie die in het ‘Nu’ loodrecht op het vlak van de horizontale tijdsstroom staat, daarmee een kruisteken vormend. Het Kruis is het symbool voor de doorgang naar de werkelijkheid van het eeuwig veroorzakende.
De auteur
Illusie en Werkelijkheid
