De Geest van werkelijkheid

Omdat er in essentie alleen Leegte is en deze geheel ‘alleen’ is, bracht de Leegte uit zichzelf de Illusie voort. De Illusie is de gedachte dat er naast Leegte iets anders dan Leegte kan zijn. Deze gedachte komt tot uitdrukking in het Lichaam van Ruimte en Tijd. Om dat Lichaam te realiseren bracht de Leegte uit zichzelf Ruimte en Tijd voort. De Ruimte geeft substantie aan de Illusie en de Tijd geeft duur aan de Illusie. In Ruimte en Tijd kan de Illusie ‘bestaan’. Doch Ruimte en Tijd, en daarmee ook de Illusie, zijn in essentie Leegte, want zij zijn een uitdrukking van de Leegte.
De Geest van werkelijkheid waait door het lichaam van de Illusie als de wind waait door de takken van een boom. De wind doet de takken bewegen maar dit bewegen is geen autonoom eigen-bewegen van de takken. Zo ook heeft de Illusie door het waaien van de Geest der werkelijkheid leven en bewustzijn maar dit leven is geen autonoom eigen-leven en dit bewustzijn is geen autonoom eigen-bewustzijn.
Het essentiële zelfbewustzijn in alle manifestaties van de Illusie, in alle organen van het lichaam van Ruimte en Tijd, is de Geest der werkelijkheid die Leegte is en waait waarheen hij wil.
‘Uw wil geschiede gelijk in de hemelen alzo ook op de aarde’.

De Illusie komt tot realisatie door zich er van bewust te worden Illusie te zijn. In dit bewustzijn, dat het waar-zijn van Illusie erkent, komt de Leegte tot kennis van zichzelf. De mens die de werkelijkheid van zijn ‘Ik’ erkent én aanvaardt als illusoire manifestatie van Leegte heeft deze zelf-kennis gerealiseerd.